Barbie ή Bibi-Bo; Μικρό μου πόνυ ή Polly Pocket; Επιτραπέζια ή παζλ; Με αφορμή την ταινία LEGO, οι συντάκτριες του Cosmo.gr θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια.
Μπαίνουμε σε μια μηχανή του χρόνου, ταξιδεύουμε πίσω στα 80's και τα 90's, τρυπώνουμε σε πέντε παιδικά δωμάτια και βλέπουμε τι κάνουν η μικρή Δέσποινα, η μικρή Εύη. η μικρή Νίκη και οι δύο μικρές Ιωάννες.
Βόλτες με το ροζ κάμπριο της Barbie έκανε κάποτε η Ιωάννα Παχούλη
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου μεταφορικό, μερικά χρόνια πριν μου κάνουν δώρο το πρώτο μου ποδήλατο. Κανένα ΚΤΕΟ, καμία άδεια κυκλοφορίας και κυρίως καμία βενζίνη δεν με εμπόδιζε να φουλάρω το ροζ κάμπριο μου -της Barbie παρακαλώ όχι κανένα τυχαίο- και να πηγαίνω τις τσάρκες μου πέρα δώθε στο δωμάτιο. Οι διάδρομοι του σπιτιού μου είχαν μετατραπεί σε ιδανικές διασταυρώσεις, ενώ τα μπαλκόνια φάνταζαν σαν μεγάλες εθνικές οδοί όπου μπορούσα να το "πατήσω" άφοβα. Είχα τρακάρει θυμάμαι μια φορά σε μια γωνία στο μπαλκόνι μου και έλεγα στον μπαμπά μου να το πάμε στο συνεργείο. Έπαψα να το χρησιμοποιώ, όχι γιατί το βαρέθηκα, αλλά επειδή άρχισα να ψηλώνω και δεν χωρούσα πια. Τώρα πια, το καμπριάκι μου, "ξεκουράζεται" στην αποθήκη, περιμένοντας -ευτυχώς υπομονετικά- τον επόμενο κάτοχό του.
Το ξυλόφωνο που "έφυγε νωρίς" θυμήθηκε η Ιωάννα Μαμάη
Κάποτε, κάποιος μου είχε πάρει δώρο ένα ξυλόφωνο. Ίσως από τα ωραιότερα δώρα που είχα λάβει ποτέ τόσο γιατί έπαθα μεγάλο κόλλημα όσο και γιατί το απόλαυσα πολύ λίγο. Ακόμα θυμάμαι με πόση περιέργεια το κοιτούσα και το περιεργαζόμουν. Όταν, λοιπόν, κατάλαβα πώς λειτουργεί έπαιζα συνέχεια μαζί του. Είχα κέφια; Έπαιρνα το ξυλάκι και δώστου χτύπημα. Βαριόμουν; Το ίδιο. Είχα τα νεύρα μου; (Μην με ρωτήσεις γιατί, μπορεί να μην μου άρεσε η κρέμα που έτρωγα) έδινα περισσότερο "πόνο" στο χτύπημα. Θυμάμαι που καθόμουν στο πάτωμα και η μάνα μου φώναζε να σηκωθώ για να μην παγώσω. Αλλά δεν κουνιόμιουν. Έπαιζα με το ξυλοφωνάκι μου. Τακα τουκα, τάκα τούκα. Μια μέρα η μαμά νευρίασε. Και το ξυλοφωνάκι δεν το είδα από τότε. Για πολλές μέρες το ζητούσα αλλά η μαμά αρνιόταν πεισματικά να μου το δώσει γιατί έκανα φασαρία. Ναι, δε φτάνει που πήρε το παιχνίδι μου, έκρινε και το μουσικό μου ταλέντο. Πρόσφατα ψάχνοντας κάτι πράγματα στο πατάρι το είδα. Και βούρκωσα. Σνιφ.
Στον επόμενο τόνο λάτρευε το 141 η Δέσποινα Δημά
Ήμουν έτοιμη να γράψω για Barbie και Μικρά Πόνυ. Ορδές από ξανθά και μελαχρινά μοντέλα ξεχύνονταν στο πάτωμα του δωματίου μου, οι πρώτες λέξεις για τις αγαπημένες μου κούκλες γράφονταν, όταν αποφάσισα να κάνω ένα τηλέφωνο στη μάνα Ναταλία. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Ποιες Barbie, ποια κάμπριο και ποια συνολάκια; Η τωρινή μου αλλοπαρμένη κατάσταση εξηγείται από την παιδική μου ηλικία και τα παιχνίδια που επέλεγα για να περάσω την ώρα μου. Τρελαινόμουν να κάθομαι στην μαύρη πολυθρόνα του σαλονιού, να πιάνω το ακουστικό του κόκκινου τηλεφώνου (μιλάμε για πολύ styling η Ναταλία) και να καλώ το 141. Μπορεί να μην ήξερα να πω το ''ρ'' αλλά είχα μάθει να πληκτρολογώ το σωστό νούμερο. Σου λέει καθόμουν με τις ώρες και απολάμβανα τη φράση "στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι..." Η ψυχοσύνθεσή μου από τότε ακροβατούσε μεταξύ γελοιότητας και σοβαρότητας. Μαντέψτε ποια πλευρά κυριάρχησε. Στον επόμενο τόνο θα είναι ώρα να κάνω ψυχανάλυση και 5 πρώτα λεπτά. Όλα για τον άνθρωπο.
Μικρό μου πόνυ ασυζητητί για τη Νίκη Χάγια
Μπορεί να μην είχα και το πιο παιδικό δωμάτιο του κόσμου (είχα πάρει το υπνοδωμάτιο της προγιαγιάς μου, της Ελπινίκης, με την παλιακιά ντουλάπα από ξύλο καρυδιάς και το κρεβάτι που ήταν ντιβανομπάουλο και η γιαγιά μου το γέμιζε από τότε που ήμουν δύο μηνών με την προίκα μου), ωστόσο είχα φροντίσει να βάλω τις δικές μου πινελιές. Και όταν λέω "πινελιές" εννοώ το διώροφο σπίτι της Barbie, που είχε και ασανσέρ, καμιά δεκαριά λούτρινα κουκλάκια που το αγαπημένο μου ήταν ο χιμπατζής που είχε το ένα του δάχτυλο στο στόμα, και ολόκληρη την οικογένεια των μικρών μου πόνυ. Και όταν εννοώ ολόκληρη. Εννοώ ολόκληρη. Αδέρφια, ξαδέρφια, τριτοξάδερφα. Όλα. Τα μικρά μου πόνυ ήταν τα αγαπημένα μου (ιδιαίτερη προτίμηση έδειχνα στην Χλόη, που είχε στα καπούλια της ζωγραφισμένα κάτι τριφύλλια, και το χρώμα της ήταν ένα ανοιχτό φυστικί). Είχα την έπαυλη στάβλο των μικρών μου πόνυ (με τη Ζιζί μέσα). Το μπουντουάρ των μικρών πόνυ, Τρεις ροζ βαλίτσες που έχωνα μέσα τα μικρά μου πόνυ και τα πήγαινα βόλτα . Καμιά 15αριά διαφορετικές σέλες. Φορέματα. Παπούτσια. Χαμός. Ακόμα και σήμερα, που έχω δώσει όλα μου τα παιχνίδια - λογικό αφού των Σεπτέμβριο θα γίνω 33 - τα μικρά μου πόνυ τα κρατάω. Και δεν πρόκειται να τα δώσω ποτέ και σε κανένα άλλο παιδάκι. Χα.
Θυμήθηκε το κουκλόσπιτο και συγκινήθηκε η Εύη Χουρσανίδη
Μικρή έπαιζα πάρα πολύ. Με τους γονείς μου, με την αδελφή μου, με άλλα παιδάκια, μόνη μου... -ώρες ατελείωτες, πρόβλημα κανένα. Με κούκλες, με λούτρινα ζωάκια, με barbies, με bibi-bo, με Playmobil, με LEGO, με Play-doh, με πλαστελίνη (πόσο ΤΕΛΕΙΟ πράγμα είναι η πλαστελίνη!), με γύψο, με πηλό, με νερομπογιές... Ζωγράφιζα, έφτιαχνα χειροτεχνίες. κρυβόμουνα από την αδελφή μου και την έβαζα να με ψάχνει με τα φώτα κλειστά (αυτό λέγεται "σκοτεινό δωμάτιο" και είναι ιδιοφυές), επιτραπέζια (το καλύτερο επιτραπέζιο όλων των εποχών είναι το 'Μυστήρια στο Πεκίνο') -τέλος πάντων, θα μπορούσα να γράψω έκθεση ολόκληρη... Το αγαπημένο μου όμως παιχνίδι ήταν μόνο δικό μας καταδικό μας και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το αποκτήσει ποτέ (γιατί δεν υπήρχε σε κανένα μαγαζί) ήταν ένα ξύλινο κουκλόσπιτο που είχε φτιάξει ο μπαμπάς μου (που πιάνουν τα χέρια του πάρα πολύ και έχει μια λύση για τα πάντα, όπως ο MacGyver). Είχε δύο ορόφους και επιπλάκια και μικροσκοπικά κρεβατάκια και κουζίνα και νιπτήρα και τουαλέτα και από όλα, και μέσα ζούσαν τοσοδούλικα ανθρωπάκια, (το βράδυ τα έβαζα να κοιμούνται κανονικά). Φωτογραφία δεν έχω να σας δείξω, άμα όμως κλείσω τα μάτια, το θυμάμαι ακριβώς όπως ήταν, τις πορτούλες του, τα ζωγραφισμένα πράσινα παρτέρια του, τα ασημένια αυτοκόλλητα-καθρεφτάκια στους τοίχους , τα κόκκινα κεραμίδια στη σκεπή, την καμινάδα του, όλα. Και τώρα σταματάω να γράφω γιατί μπήκε στο μάτι μου ένα σκουπιδάκι.
Το 'LEGO: The Movie' παίζεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου